PROLOG

On trzaskał drzwiami jak przeciąg

Gdy wychodził wieczorem i wracał tuż przed trzecią co dzień

Co jest powodem nie mówił dziecku

 I oszukując Chanel alkoholem smutki lecząc

Ona zostawała sama

Nie przed telewizorem, ale lustrem, oglądając dramat

Nie chciała widzieć szczęścia na ekranach

Po przejściach siedziała i wyczekiwała rana

Ale tej nocy on nie wrócił o trzeciej

Pewnie zachlał albo poszedł znów przelecieć jakąś dziwkę

Życie z nim było tak przykre

Ile by dała, by to było jedno z permanentnych zniknięć...

Od kilku miesięcy przestał ją kochać

Przestał kochać ją w momencie, gdy urodził jej się bękart

Złość, nic nie rozłączy ich do śmierci

Mówili, a konflikty wciąż rozwiązywały pięści

Słońce zgasło od łez

A i tak chodziła w ciemnych okularach, nawet w deszcz

Ona złapana w pułapkę strachu

Nie tylko wzrokiem chciała dotykać krawędzi dachu

On poszedł na dworzec koło czwartej

 Ona nad ranem wreszcie spokojnie zasnęła

Z myślą, że nie wróci, albo, że coś go pozmienia

Nie wie jak wychodził wczoraj

Że głowę miał na torach nie wiedziała

I, że był przeprosić Boga

Przed trzecią najebany trzasnął drzwiami

Wtem, budząc ją zamienił w koszmar jej najpiękniejszy sen...

 http://please-dont-hurt-me.blogspot.com/